Aan het einde van de maand, in twee weken, over veertien dagen.. zit ik weer in het vliegtuig terug. Zweet ik mij kapot op het vliegveld in Bangkok, omdat ik mijzelf in drie truien gepropt heb tegen de kou in het vliegtuig en de aankomst in Nederland. Jaja, ik kan op weeronline vanaf vandaag zien wat de voorspellingen zijn bij aankomst! Zó bijna kom ik al terug, dat ik op weeronline kan zien hoe het weer er ‘binnenkort’ uit ziet. En dat is een nattige voorspelling.. Nick als je dit leest: ik weet het, ik mag niet klagen, want ik hou van regen haha. En om eerlijk te zijn, heb ik regen wel een beetje gemist. Regen en dan vooral het opwarmen onder het genot van een kopje thee en chocola.. of wijn en chocola? Dat ik drie truien moet dragen heeft niet alleen met de kou te maken, inmiddels is puist wat groter en zwaarder geworden. Ik geloof dat ik in deze maanden meer kleding gekocht heb dan mijn volledige tijd in Groningen. En uiteraard cadeautjes en prulletjes voor de lieve thuisblijvers! Voor de ontvangers: ook al vind je het niets, ik heb sommige cadeautjes al een paar maanden in mijn tas, dus doe als je blieft alsof je het leuk vindt haha! Ik kan niet voor iedereen wat meenemen, bij deze alvast excuses als je niets krijgt. Naja, niets niets.. een dikke knuffel en een glimlach krijgt iedereen uiteraard!! Want voordat ik begin met mijn verhaal over Myanmar, wil ik iedereen die dit leest bedanken. Ik ben een ramp in reageren en slecht in het onderhouden van contact nu ik hier ben, maar ik lees jullie berichten wel! Jullie reacties zijn zo super lief, dat mij dat elke keer weer doet stralen! Dat jullie het volhouden om mijn verhalen uit te lezen en het ook nog als een meerwaarde zien, doet me deugd. Iemand vroeg mij laatst waarom ik mijn verhalen niet op Facebook post? “Als je schrijven zo leuk vindt, wil je toch dat zoveel mogelijk mensen het lezen”? Uh, nee. Ik schrijf niet met als doel dat zoveel mensen het lezen, ik schrijf voor de geïnteresseerden. Voor die personen die -zonder zuchten en steunen over de hoeveelheid- het verhaal weten uit te lezen. En al zijn dat maar twee mensen (papa en mama), dan schrijf ik met alle liefde voor hen. Dat mijn vorige stukje bijna 300 keer gelezen is, deed mij dan ook schrikken. Waarschijnlijk 50x mijn moeder en 80% door familie, maar toch. Het maakte mij bijna zenuwachtig voor het schrijven van dit verhaal. Niet zenuwachtig genoeg, dus bij deze mijn verhaal over het prachtige Myanmar!

Iedereen was/is zo enthousiast over Myanmar, wat maakte dat ik een beetje bang was voor de hoge verwachtingen. Dat ik Myanmar tot het einde heb bewaard, ben ik heel blij mee! Het is de kers op de taart, het strikje van de paashaas en de knot op de maandagavond. Het is het laatste stukje Azië wat het reizen compleet maakt. Het heeft misschien niet de prachtige landschappen van Laos, de bijzondere rijstvelden van Vietnam of het heerlijke eten uit Thailand. Nee, zoek je die dingen dan is Myanmar niet het land voor jou. Maar wat Myanmar heeft, zijn de mensen. Wow, de mensen. Mensen met een gastvrijheid, vrijgevigheid en behulpzaamheid waar je u tegen zegt. Ik voel me soms bezwaard als ik uitgenodigd word voor lunch in een huis waar de muren gemaakt zijn van bamboe, er geen meubels zijn en waar de familiefoto bestaat uit twee ouders en acht kinderen. Het fruit wordt speciaal voor jou gesneden en ik zie één van de kinderen naar de overkant rennen om een blikje sap voor me te halen. Als je het niet eet of opdrinkt kijken ze je teleurgesteld aan. De eerste paar keren heb ik geprobeerd ze iets aan te bieden wat ik bij me had (meestal cake haha, want mnom de cake in dit land is lekker) en ze uit te leggen dat ze niet speciaal voor mij dingen hoeven klaar te maken. De reactie is echter elke keer hetzelfde, een bezwaarde blik dat ik iets aanbied en de woorden ‘je bent te gast in ons land’. Ik zou willen dat ik ze allemaal hetzelfde kan aanbieden in mijn land, maar ik weet dat ze die reis nooit kunnen maken. De mensen hebben hier misschien ‘minder’, maar dat maakt niet dat ze minder liefde hebben om te geven. En dat geeft me een bijzonder gevoel. Waarom ik zo vaak in hun huizen terecht kom en op meerdere plaatsen als een vliegende-eenhoorn-met-regenboog-gekleurde-staart aangestaard wordt, is omdat ik liftend door dit land aan het gaan ben. Ik kan voor 90% zekerheid zeggen dat ik op plaatsen kom waar ze nog nooit/zelden een toerist gezien hebben. Ze kijken/staren je met open mond aan. Ik vind het hilarisch als ze tijdens het staren per ongeluk tegen de persoon voor hun opbotsen, omdat ze alleen nog oog hebben voor dat rare wezen met die grote puist op haar rug. Als je vervolgens glimlacht en in hun taal ‘hallo’ zegt, smelten ze. De meisjes beginnen te giechelen en de mannen schreeuwen enthousiast ‘min-ga-la-ba’ terug. Ze lachen, zwaaien en gaan vervolgens door met hun dagelijkse bezigheid. Ik ben momenteel in Pyay (?????????) en ben hier met behulp van drie trucks gekomen. Ik vertrok rond 7.00 vanuit “Nyaung U” en was rond 23.00 op bestemming. Het was een lange dag/rit waarin ik maar liefst 20 verschillende woorden gesproken heb. Een dag waarin ik een uur in de middle of nowhere heb gestaan en waar ik vijf uur in een dorpje gekeken heb naar een truck die volgeladen werd. Hoe naïef was ik om te denken dat een lege truck tot en met de eindbestemming leeg zou blijven ;). Ik wilde helpen met de truck in te laden, maar de mannen lieten me niet helpen en toen ik een zak probeerde te tillen kreeg ik hem niet eens van de grond. De mannen hier zijn super sterk en gespierd.. Beetje jammer dat ze verschrikkelijk vieze tanden hebben en hun lippen zo rood als rozen zijn (ze kouwen hier nonstop op ‘betel quid’). In die vijf uren dat ik daar zat, heb ik een beetje rondgedwaald, met kindjes gespeeld (heerlijk dat kinderen overal hetzelfde zijn) en balletje hoog gehouden met andere mannen. Na het laden was het uiteraard etenstijd en heb ik samen met mijn twee truckdrivers gegeten. Toen ik vervolgens wilde betalen, duwde ze mijn geld weg. Ik heb 200km met hen gereden, ze hebben mijn avondeten betaald en ze wilden er wederom niets voor in ruil. Na een paar uur wilde de bijrijder even slapen (ik zat achter de twee stoelen op een plank en blijkbaar is dat een bed) en mocht ik op zijn stoel zitten. Dit was wederom een gave ervaring, want daar zitten maakte mij de bijrijder en tevens verantwoordelijk voor het betalen van de tol. Ik kreeg geld van de vrachtwagenchauffeur, mijn hand ging naar buiten en al rijdend gaf ik het geld aan een man en kreeg ik een bonnetje terug. Wederom was de reactie van de mannen die mij het bonnetje gaven onbetaalbaar. Eerst kijken ze je uit automatisme aan en daarna krijg je die tweede blik vol verbazing! In het donker kwam ik in Pyay aan en de truck zou zijn reis voortzetten richting Yangon. Ik probeerde uit te leggen dat mijn guest house dichtbij was en dat ik echt wel 1 minuut in het donker kon lopen. Dit accepteerde mijn grote vriend niet en hij wees richting mijn telefoon. Hij vroeg ‘guest house guest house’ en na een paar moeizame minuten begreep ik dat hij het nummer van mijn guesthouse wilde. Ik gaf hem mijn telefoon en liet hem het nummer zien (ik heb een local simkaart). Vervolgens belde hij met zijn eigen telefoon mijn guest house op en werd ik een paar minuten later opgehaald met de scooter. Pap, de mannen zijn hier super zorgzaam en beleefd! Ik heb me tijdens het reizen zelden/niet onveilig gevoeld en in Myanmar voel ik me zelfs erg veilig. Ik ben banger voor de honden dan voor de mensen!
Een ander voorbeeld: de vriendelijke taxichauffeur in Yangon. Mijn eerste ervaring in Cambodja, Laos en Vietnam waren de verschrikkelijke grensovergangen. Mijn eerste ervaring in Yangon was de taxichauffeur. De vlucht (die ik overigens bijna gemist had, omdat ik een half uur voor boarden wakker werd..) naar Yangon ging vlekkeloos en bij aankomst vroeg een meisje of ik een taxi met haar wilde delen. Uiteraard, waarom niet! Wij moesten echter naar twee verschillende locaties en dus vroeg de taxichauffeur meer dan wat wij wilden betalen. Toen wij als compromis een locatie tussen onze hostels in gekozen hadden, ging de chauffeur met ons bod in zee. Dat hij vervolgens voor dezelfde prijs ons allebei voor de deur afgezet had met de woorden ‘als ik jullie vader was geweest, had ik dat ook gedaan’, was voor mij zo een verademing. Zo kan een eerste ervaring met een land dus ook zijn! Dat het vanaf dat moment alleen maar beter en beter zou worden, had ik niet durven hopen. Je ‘gelukkigste’ moment in je leven is altijd relatief, maar ik kan absoluut (in beide vormen) zeggen dat ik hier gelukkig ben. Ik heb niet vaak het gevoel van euforie, maar toen ik op een zonnige dag boven op een truck (ja: op het dak van de bestuurder) zat en uitzicht had over het leven in Myanmar voelde ik me redelijk euforisch. Op dat soort momenten ben ik zo dankbaar voor hoe ik mijn leven invulling kan geven en met de steun die ik van de mensen om me heen krijg. Want ja, het reist net iets lekkerder als je weet dat het je gegund wordt. Ik heb een man (in de 40) uit Amerika ontmoet waarvan zijn ouders nog steeds niet blij zijn met hoe hij zijn leven invulling geeft. Het gevoel van onderpresteren en het nooit goed genoeg doen, achtervolgt hem tijdens zijn hele reis. Dat lijkt mij geen goed gevoel. Dat ik ‘mijn eigen fouten’ mag maken, is een gevoel van onvoorwaardelijke liefde die ik hier met mij mee draag. Dank je wel ouders. Ik weet niet of jullie het ‘volgens de boekjes’ goed doen, maar jullie maken dit kind heel gelukkig, dus volgens mijn boek doen jullie het goed!!

En maak ik fouten? Hmm.. ik weet het niet. Is Johnnie Walker drinken met je bestuurder, tijdens het wachten op een weg die nog gemaakt moet worden, onverantwoordelijk? Om het goed te praten, hij was erg dik dus ik gok dat hij wel wat kon hebben! Voor wie denkt dat ik mogelijk een grapje maak, nee dit is serieus gebeurd. Ik was van Inle Lake (Nyaung Shwe) samen met Gies gaan liften naar Hsipaw. De bus zou er twaalf uur over doen en volgens mijn ‘maps.me’ was het maar 280 km. De bus ging via Mandalay en dat leek mij hoogst onzinnig, waarom helemaal omrijden als er een directe weg gaat…? 1+1=2 en gelukkig durfde Gies het lift avontuur met mij aan! Gies als je dit leest: wederom dank, samen liften is een stuk gezelliger dan alleen liften! De keren alleen had ik geen buddy om het ‘balansspel’ mee te doen. Of om Wiskey mee te drinken haha! Want ja: er was een goede reden dat de bus via Mandalay ging. De ‘short-cut’ was nog niet helemaal af. Op de meeste delen was er weg, op sommigen delen waren ze bezig aan de weg, maar in het laatste deel was de weg ‘weg’. Ik herinner me nog goed dat onze bestuurder zei ‘wait a minute’. Iets wat voor iedereen daar vanzelfsprekend leek, maar voor ons een momentje van verwarring was. De zon begon al onder te gaan en de trucks waren niet eens bezig. Oké, geduld hebben dus. We hadden allang geluk dat we in een auto zaten en niet achterin een truck (zoals alle voorgaande voertuigen die dag). Ik weet niet hoe lang het duurde voor de graafmachines weer aan het werk gingen, maar haast leken ze niet te hebben. En wat maakte het ook eigenlijk uit, haast had ik per slot van rekening ook niet haha! Beetje met Gies over eten kletsen en grappen maken over de omvang van onze bestuurder was wel gezellig. Dat na een poosje er een DVD in een gleuf geschoven werd, was een verassend leuke wending! Het was een DVD met videoclips, van gelukkig Westerse muziek! Akon, Daniel Powter, Beyonce en Bruno Mars (hoe toepasselijk met de Lazy Song) passeerden het revue. Van klassiekers tot recentere hitjes en van dramatisch gezwijmel tot house. Het begon op een gezellig feestje te lijken. Het feestje was echter nog niet compleet… Toen de bijrijder naar de achterbak ging en ik nieuwsgierig in te gaten hield wat hij deed, duurde het niet lang voor ik mij realiseerde wat hij uit de bak gehaald had. Ik ben niet per se fan van Wiskey (ik zou me niet eens kunnen bedenken wanneer ik Wiskey gedronken zou hebben (op mijn verjaardag afgelopen jaar na dan (deel ik te veel informatie met teveel haakjes?))), maar deze smaakte goed! Wederom was ik erg blij met Gies naast mij, want had ik daar alleen gezeten dan zou dit in de ‘top10 van domme dingen die een meisje alleen op reis kan doen’ behoren. Nu viel het hoogstens in de top 20 ;). Maar Mark: hoe meer ik dronk, hoe minder er voor de bestuurder zou zijn! Dus tijdens de drie uren die we moesten wachten op de graafmachines heb ik de DVD wel drie keer gehoord en is de fles opgegaan (was maar vol voor 75%..)! Op een gegeven moment keek ik naar mezelf van bovenaf als een alwetende God (nee, dit was niet ten gevolge van de wiskey) en moest ik van binnen hard lachen om de situatie. De absurde situatie dat je in de middle of nowhere in een auto zit te kijken naar videoclips op een autoschermpje, wiskey zit te drinken met een dikke bestuurder die ook nog eens geweldig soepele dans(schouder)bewegingen had! Ja.. even anders dan je regular life in Nederland haha.

En dat zullen dan ook mijn afsluitende woorden zijn. Mijn leven hier is anders van het doorgaande leven in Nederland. Ik zeg niet beter, ik zeg niet slechter, maar anders. Ik zou voor geen goud mijn leven in Nederland willen inruilen, maar ik ben blij dat ik soms ‘ander leven’ kan ervaren. Ik heb genoten, ik geniet en ik ga nog vollop genieten van mijn laatste twee weken hier. Ik ga mijn Myanmar visum uitspelen en via land de grens over naar het noorden van Thailand. Ik kan daar een paar dagen doorbrengen om vervolgens af te zakken naar Bangkok. Ter voorbereiding op mijn vlucht terug zal ik op tijd in Bangkok zijn en iets beter luisteren naar mijn wekker.

Wederom bevat dit verhaal niet alles (drie dagen hiken van Kalaw naar Inle lake), zijn er geheime ervaringen die verstopt zijn in mijn boekje en stiekeme gevoelens die in datzelfde boekje beschreven staan. Ik nodig een ieder -die geïnteresseerd is- uit om na 21 maart langs te komen en onder het genot van wijn en chocola (yes, jullie hebben het goed door: wijn en chocola mis ik!) te luisteren naar de ‘geheime ervaringen’. Die niet op het wereldwijde web gedeeld zullen worden..

“Not all those who wander are lost.” – J.R.R. Tolkien

Tot snel en geniet van jullie middag en avond!

Ezra