“When you travel,
you will never be completely at home again,
because part of your heart always will be elsewhere.
That is the price you pay for the richness of loving and knowing people in more than one place”

En zo is het maar net. Mentaal vind ik het een lastige fase waar ik deze laatste dagen in terecht gekomen ben. Je kijkt uit naar de terugkomst, maar je probeert ook nog volledig te genieten van je laatste dagen hier. Je weet dat je het thuis weer heerlijk gaat hebben, maar je weet ook dat je met smacht terug kijkt naar het leven hier. Het is een zorgeloze en enerverende tijd geweest, waarin je zoveel ervaringen op doet, dat ik soms niet eens weet wat ik er mee aanmoet. Je ontmoet zoveel mensen, ziet zoveel dingen dat het voelt alsof ik hier een jaar geweest ben. De laatste dagen prober je daar van te genieten, maar mijn gedachten zijn deels al thuis. De douche, het bed, de kledingkast en de mensen in het kikkerlandje. Die lieve mensen in dat gekke kleine landje! Netherlands, Holland, Dutch? Wat zijn jullie nou eigenlijk? En wat ben jij? Want -thanks to mom- is het voor mensen soms moeilijk te raden waar ik vandaan kom. Achja, ik ben half alles! Maar net hoe het me uitkomt ;). Geinig zijspoor: in Myanmar heb ik meerdere malen geen entreegeld hoeven te betalen, door het dragen van een longyi leek ik blijkbaar local. Maar ja: ik denk dat vijf maanden perfect is. Ik merk aan mezelf dat ik de dingen hier als vanzelfsprekend ben gaan zien, wat het helemaal niet is. Je moet weer naar huis om te waarderen wat je hier ervaart. Dat betekent niet dat ik thuis kom om weer weg te gaan, maar dat betekent dat thuiskomen noodzakelijk is om dingen weer in perspectief te kunnen plaatsen. Alles een plekje in je hoofd te kunnen geven en dan te reflecteren over hoe de wereld nou echt in elkaar zit. Voor in hoeverre dat mogelijk is.

Ik heb zin om weer thuis te komen, maar ik ben bang voor de ‘gewoonte van de dag’. Ik ben bang dat mijn tijd hier gaat aanvoelen als een mooi hoofdstuk uit een boek dat lang geleden geschreven is. Ik ben erg blij met mijn boek en de verhalen op mijn blog. Het heeft jullie mee kunnen nemen in mijn ervaringen, maar het neemt mij ook mee in mijn eigen ervaringen. Helaas vergeet het brein dingen (Inside Out) en dit is een mooie manier om gevoelens weer op te trommelen.

Ik sluit mijn blog voor nu af, mijn reis in Azië zit erop. Het was een mooie reis en ik ben blij dat ik heelhuids terug kan komen. Op een (gratis) operatie in Vietnam en een aanrijding in Yangon na, heb ik geen schade opgedaan! Ik ben niet ziek geworden, er is niets gejat en ik heb geen last gehad van ‘bed bugs’. Ik heb geen nare ervaringen gehad en heb alleen het verdriet van afscheid hoeven ervaren. Ik ben een gelukkige meid en heb van deze reis geen spijt!!!!!

Lieve, liefste mensen: ik kom naar huis! Geniet van het weekend en ik zie jullie wanneer ik jullie zie!! Het fijnste van vakantie is thuikomen, nietwaar pap ;).

Dikste zoen en knuffel (binnenkort in het echt!),
Ezra

PS. Sorry dat alle foto’s nu opeens in 1x komen, maar ik heb nu pas redelijk internet. In had geen ruimte meer voor de foto’s van Vietnam en de tweede keer Cambodja. Voor die foto’s nodig ik jullie wederom uit om langs te komen. Over twee jaar zal mijn plakboek wel af zijn ;).