Het is dinsdagochtend 2 november, je voeten zijn koud, de kleuren van de bomen zijn prachtig, je staat op het punt om naar de bieb te gaan, maar bedenkt je opeens nog iets te doen. Uiteraard bedenk je juist tijdens studietijd dat je 'ook nog even' wat anders kunt doen, maar deze activiteit was niet eens met de intentie om studieontwijkend gedrag te vertonen. Gisteren had ik mijn Bacheloruitreiking in Groningen (chapter closed..) en zijn er wat foto's gemaakt. Ik haal snel de foto's van mijn camera en toen... flits.. daar komt facebook met de foto van precies een jaar geleden voorbij. Een foto met een meisje erop die ik maar al te goed ken. Gaten in de broek, nog meer gaten in haar schoenen en een prachtige HuizeHoerzicht trui aan. Een meisje die op het punt staat om naar de andere kant van de wereld te vliegen. Niet wetende wat de tijd haar daar zal brengen en hoe ze er een jaar later op terug kan kijken.

Vorige maand was ik jarig, een mooi moment om terug te blikken op afgelopen jaar. Een bijzonder jaar waarin veel gebeurd is. In mijn laatste verhaaltje schreef ikdat ik bang was dat eenmaal terug mijn tijd op reis zou aanvoelen als een mooi hoofdstuk uit een boek dat lang geleden geschreven is. Dit klopt. Ik ben nu een half jaar terug, maar het lijkt zo veel langer. De spanning van het vertrek en de nieuwsgierigheid van het onbekende. Het niet weten wat je te wachten staat en elke dag een skala aan mogelijkheden wat je kan gaan doen. Hopen dat iemand je meeneemt, als je weer eens met je backpack langs de weg staat. Allemaal belevingen waarvan ik nu denk 'was ik dat echt, heb ík dat allemaal gedaan'. Ja dat was ik. En dat waren wij. En diezelfde ik vindt het nu weer de normaalste zaak van de wereld dat treinen en auto's mij met het grootste gemak van A naar B brengen. En stiekem denk ik 'goh wel een lange rit terug van Groningen'. Onzin, je bent er zo, want de wegen zijn er gewoon.. Wegen dóén het gewoon. Die mooie rechte strakke wegen. Wat ons de mogelijkheid geeft om tijd in andere dingen te stoppen. Tijd in studeren, vrienden, werken en sporten. Een reis die ik nu bewandel is net zo spannend; ook een weg vinden in het onbekende. Een (voorlopig) laatste studiejaar met het vooruitzicht op een masterdiploma in de orthopedagogiek. Een reis door boeken, verlagen, casuistieken hopelijk een mooie stageplek/scriptie.

Het zijn dagen, weken en maanden die voorbij vliegen. Vandaag is een dag dat ik weer stil wil staan bij het hier en nu. Vorig jaar de reis naar andere culturen, landen en vreemde mensen. Vandaag de reis die we elke dag maken met de mensen om ons heen, fysiek of mentaal. Mensen die komen en gaan, maar altijd onderdeel zijn van je bestaan. Een reis hoeft niet ver weg te zijn en een reis heeft niet altijd mooie foto's en verhalen, maar een reis is de beleving van het ouder worden en de invulling die je daar aan geeft.

"Twenty years from now you will be more disappointed by the things you didn’t do than by the ones you did do" ... lieve vrienden en familie, ik wens jullie een hele mooie Nederlandse herfstdag toe. Excuses voor hen (mogelijk jullie allemaal haha) die vergeten zijn zich uit de automatische mailinglijst te halen. Wie weet breekt dit verhaaltje de week :).

Tot schrijfs, lieve kus,

Ezra