Een jaar geleden

Het is dinsdagochtend 2 november, je voeten zijn koud, de kleuren van de bomen zijn prachtig, je staat op het punt om naar de bieb te gaan, maar bedenkt je opeens nog iets te doen. Uiteraard bedenk je juist tijdens studietijd dat je 'ook nog even' wat anders kunt doen, maar deze activiteit was niet eens met de intentie om studieontwijkend gedrag te vertonen. Gisteren had ik mijn Bacheloruitreiking in Groningen (chapter closed..) en zijn er wat foto's gemaakt. Ik haal snel de foto's van mijn camera en toen... flits.. daar komt facebook met de foto van precies een jaar geleden voorbij. Een foto met een meisje erop die ik maar al te goed ken. Gaten in de broek, nog meer gaten in haar schoenen en een prachtige HuizeHoerzicht trui aan. Een meisje die op het punt staat om naar de andere kant van de wereld te vliegen. Niet wetende wat de tijd haar daar zal brengen en hoe ze er een jaar later op terug kan kijken.

Vorige maand was ik jarig, een mooi moment om terug te blikken op afgelopen jaar. Een bijzonder jaar waarin veel gebeurd is. In mijn laatste verhaaltje schreef ikdat ik bang was dat eenmaal terug mijn tijd op reis zou aanvoelen als een mooi hoofdstuk uit een boek dat lang geleden geschreven is. Dit klopt. Ik ben nu een half jaar terug, maar het lijkt zo veel langer. De spanning van het vertrek en de nieuwsgierigheid van het onbekende. Het niet weten wat je te wachten staat en elke dag een skala aan mogelijkheden wat je kan gaan doen. Hopen dat iemand je meeneemt, als je weer eens met je backpack langs de weg staat. Allemaal belevingen waarvan ik nu denk 'was ik dat echt, heb ík dat allemaal gedaan'. Ja dat was ik. En dat waren wij. En diezelfde ik vindt het nu weer de normaalste zaak van de wereld dat treinen en auto's mij met het grootste gemak van A naar B brengen. En stiekem denk ik 'goh wel een lange rit terug van Groningen'. Onzin, je bent er zo, want de wegen zijn er gewoon.. Wegen dóén het gewoon. Die mooie rechte strakke wegen. Wat ons de mogelijkheid geeft om tijd in andere dingen te stoppen. Tijd in studeren, vrienden, werken en sporten. Een reis die ik nu bewandel is net zo spannend; ook een weg vinden in het onbekende. Een (voorlopig) laatste studiejaar met het vooruitzicht op een masterdiploma in de orthopedagogiek. Een reis door boeken, verlagen, casuistieken hopelijk een mooie stageplek/scriptie.

Het zijn dagen, weken en maanden die voorbij vliegen. Vandaag is een dag dat ik weer stil wil staan bij het hier en nu. Vorig jaar de reis naar andere culturen, landen en vreemde mensen. Vandaag de reis die we elke dag maken met de mensen om ons heen, fysiek of mentaal. Mensen die komen en gaan, maar altijd onderdeel zijn van je bestaan. Een reis hoeft niet ver weg te zijn en een reis heeft niet altijd mooie foto's en verhalen, maar een reis is de beleving van het ouder worden en de invulling die je daar aan geeft.

"Twenty years from now you will be more disappointed by the things you didn’t do than by the ones you did do" ... lieve vrienden en familie, ik wens jullie een hele mooie Nederlandse herfstdag toe. Excuses voor hen (mogelijk jullie allemaal haha) die vergeten zijn zich uit de automatische mailinglijst te halen. Wie weet breekt dit verhaaltje de week :).

Tot schrijfs, lieve kus,

Ezra

Homecoming

“When you travel,
you will never be completely at home again,
because part of your heart always will be elsewhere.
That is the price you pay for the richness of loving and knowing people in more than one place”

En zo is het maar net. Mentaal vind ik het een lastige fase waar ik deze laatste dagen in terecht gekomen ben. Je kijkt uit naar de terugkomst, maar je probeert ook nog volledig te genieten van je laatste dagen hier. Je weet dat je het thuis weer heerlijk gaat hebben, maar je weet ook dat je met smacht terug kijkt naar het leven hier. Het is een zorgeloze en enerverende tijd geweest, waarin je zoveel ervaringen op doet, dat ik soms niet eens weet wat ik er mee aanmoet. Je ontmoet zoveel mensen, ziet zoveel dingen dat het voelt alsof ik hier een jaar geweest ben. De laatste dagen prober je daar van te genieten, maar mijn gedachten zijn deels al thuis. De douche, het bed, de kledingkast en de mensen in het kikkerlandje. Die lieve mensen in dat gekke kleine landje! Netherlands, Holland, Dutch? Wat zijn jullie nou eigenlijk? En wat ben jij? Want -thanks to mom- is het voor mensen soms moeilijk te raden waar ik vandaan kom. Achja, ik ben half alles! Maar net hoe het me uitkomt ;). Geinig zijspoor: in Myanmar heb ik meerdere malen geen entreegeld hoeven te betalen, door het dragen van een longyi leek ik blijkbaar local. Maar ja: ik denk dat vijf maanden perfect is. Ik merk aan mezelf dat ik de dingen hier als vanzelfsprekend ben gaan zien, wat het helemaal niet is. Je moet weer naar huis om te waarderen wat je hier ervaart. Dat betekent niet dat ik thuis kom om weer weg te gaan, maar dat betekent dat thuiskomen noodzakelijk is om dingen weer in perspectief te kunnen plaatsen. Alles een plekje in je hoofd te kunnen geven en dan te reflecteren over hoe de wereld nou echt in elkaar zit. Voor in hoeverre dat mogelijk is.

Ik heb zin om weer thuis te komen, maar ik ben bang voor de ‘gewoonte van de dag’. Ik ben bang dat mijn tijd hier gaat aanvoelen als een mooi hoofdstuk uit een boek dat lang geleden geschreven is. Ik ben erg blij met mijn boek en de verhalen op mijn blog. Het heeft jullie mee kunnen nemen in mijn ervaringen, maar het neemt mij ook mee in mijn eigen ervaringen. Helaas vergeet het brein dingen (Inside Out) en dit is een mooie manier om gevoelens weer op te trommelen.

Ik sluit mijn blog voor nu af, mijn reis in Azië zit erop. Het was een mooie reis en ik ben blij dat ik heelhuids terug kan komen. Op een (gratis) operatie in Vietnam en een aanrijding in Yangon na, heb ik geen schade opgedaan! Ik ben niet ziek geworden, er is niets gejat en ik heb geen last gehad van ‘bed bugs’. Ik heb geen nare ervaringen gehad en heb alleen het verdriet van afscheid hoeven ervaren. Ik ben een gelukkige meid en heb van deze reis geen spijt!!!!!

Lieve, liefste mensen: ik kom naar huis! Geniet van het weekend en ik zie jullie wanneer ik jullie zie!! Het fijnste van vakantie is thuikomen, nietwaar pap ;).

Dikste zoen en knuffel (binnenkort in het echt!),
Ezra

PS. Sorry dat alle foto’s nu opeens in 1x komen, maar ik heb nu pas redelijk internet. In had geen ruimte meer voor de foto’s van Vietnam en de tweede keer Cambodja. Voor die foto’s nodig ik jullie wederom uit om langs te komen. Over twee jaar zal mijn plakboek wel af zijn ;).

The Almost Ending Story..

Aan het einde van de maand, in twee weken, over veertien dagen.. zit ik weer in het vliegtuig terug. Zweet ik mij kapot op het vliegveld in Bangkok, omdat ik mijzelf in drie truien gepropt heb tegen de kou in het vliegtuig en de aankomst in Nederland. Jaja, ik kan op weeronline vanaf vandaag zien wat de voorspellingen zijn bij aankomst! Zó bijna kom ik al terug, dat ik op weeronline kan zien hoe het weer er ‘binnenkort’ uit ziet. En dat is een nattige voorspelling.. Nick als je dit leest: ik weet het, ik mag niet klagen, want ik hou van regen haha. En om eerlijk te zijn, heb ik regen wel een beetje gemist. Regen en dan vooral het opwarmen onder het genot van een kopje thee en chocola.. of wijn en chocola? Dat ik drie truien moet dragen heeft niet alleen met de kou te maken, inmiddels is puist wat groter en zwaarder geworden. Ik geloof dat ik in deze maanden meer kleding gekocht heb dan mijn volledige tijd in Groningen. En uiteraard cadeautjes en prulletjes voor de lieve thuisblijvers! Voor de ontvangers: ook al vind je het niets, ik heb sommige cadeautjes al een paar maanden in mijn tas, dus doe als je blieft alsof je het leuk vindt haha! Ik kan niet voor iedereen wat meenemen, bij deze alvast excuses als je niets krijgt. Naja, niets niets.. een dikke knuffel en een glimlach krijgt iedereen uiteraard!! Want voordat ik begin met mijn verhaal over Myanmar, wil ik iedereen die dit leest bedanken. Ik ben een ramp in reageren en slecht in het onderhouden van contact nu ik hier ben, maar ik lees jullie berichten wel! Jullie reacties zijn zo super lief, dat mij dat elke keer weer doet stralen! Dat jullie het volhouden om mijn verhalen uit te lezen en het ook nog als een meerwaarde zien, doet me deugd. Iemand vroeg mij laatst waarom ik mijn verhalen niet op Facebook post? “Als je schrijven zo leuk vindt, wil je toch dat zoveel mogelijk mensen het lezen”? Uh, nee. Ik schrijf niet met als doel dat zoveel mensen het lezen, ik schrijf voor de geïnteresseerden. Voor die personen die -zonder zuchten en steunen over de hoeveelheid- het verhaal weten uit te lezen. En al zijn dat maar twee mensen (papa en mama), dan schrijf ik met alle liefde voor hen. Dat mijn vorige stukje bijna 300 keer gelezen is, deed mij dan ook schrikken. Waarschijnlijk 50x mijn moeder en 80% door familie, maar toch. Het maakte mij bijna zenuwachtig voor het schrijven van dit verhaal. Niet zenuwachtig genoeg, dus bij deze mijn verhaal over het prachtige Myanmar!

Iedereen was/is zo enthousiast over Myanmar, wat maakte dat ik een beetje bang was voor de hoge verwachtingen. Dat ik Myanmar tot het einde heb bewaard, ben ik heel blij mee! Het is de kers op de taart, het strikje van de paashaas en de knot op de maandagavond. Het is het laatste stukje Azië wat het reizen compleet maakt. Het heeft misschien niet de prachtige landschappen van Laos, de bijzondere rijstvelden van Vietnam of het heerlijke eten uit Thailand. Nee, zoek je die dingen dan is Myanmar niet het land voor jou. Maar wat Myanmar heeft, zijn de mensen. Wow, de mensen. Mensen met een gastvrijheid, vrijgevigheid en behulpzaamheid waar je u tegen zegt. Ik voel me soms bezwaard als ik uitgenodigd word voor lunch in een huis waar de muren gemaakt zijn van bamboe, er geen meubels zijn en waar de familiefoto bestaat uit twee ouders en acht kinderen. Het fruit wordt speciaal voor jou gesneden en ik zie één van de kinderen naar de overkant rennen om een blikje sap voor me te halen. Als je het niet eet of opdrinkt kijken ze je teleurgesteld aan. De eerste paar keren heb ik geprobeerd ze iets aan te bieden wat ik bij me had (meestal cake haha, want mnom de cake in dit land is lekker) en ze uit te leggen dat ze niet speciaal voor mij dingen hoeven klaar te maken. De reactie is echter elke keer hetzelfde, een bezwaarde blik dat ik iets aanbied en de woorden ‘je bent te gast in ons land’. Ik zou willen dat ik ze allemaal hetzelfde kan aanbieden in mijn land, maar ik weet dat ze die reis nooit kunnen maken. De mensen hebben hier misschien ‘minder’, maar dat maakt niet dat ze minder liefde hebben om te geven. En dat geeft me een bijzonder gevoel. Waarom ik zo vaak in hun huizen terecht kom en op meerdere plaatsen als een vliegende-eenhoorn-met-regenboog-gekleurde-staart aangestaard wordt, is omdat ik liftend door dit land aan het gaan ben. Ik kan voor 90% zekerheid zeggen dat ik op plaatsen kom waar ze nog nooit/zelden een toerist gezien hebben. Ze kijken/staren je met open mond aan. Ik vind het hilarisch als ze tijdens het staren per ongeluk tegen de persoon voor hun opbotsen, omdat ze alleen nog oog hebben voor dat rare wezen met die grote puist op haar rug. Als je vervolgens glimlacht en in hun taal ‘hallo’ zegt, smelten ze. De meisjes beginnen te giechelen en de mannen schreeuwen enthousiast ‘min-ga-la-ba’ terug. Ze lachen, zwaaien en gaan vervolgens door met hun dagelijkse bezigheid. Ik ben momenteel in Pyay (?????????) en ben hier met behulp van drie trucks gekomen. Ik vertrok rond 7.00 vanuit “Nyaung U” en was rond 23.00 op bestemming. Het was een lange dag/rit waarin ik maar liefst 20 verschillende woorden gesproken heb. Een dag waarin ik een uur in de middle of nowhere heb gestaan en waar ik vijf uur in een dorpje gekeken heb naar een truck die volgeladen werd. Hoe naïef was ik om te denken dat een lege truck tot en met de eindbestemming leeg zou blijven ;). Ik wilde helpen met de truck in te laden, maar de mannen lieten me niet helpen en toen ik een zak probeerde te tillen kreeg ik hem niet eens van de grond. De mannen hier zijn super sterk en gespierd.. Beetje jammer dat ze verschrikkelijk vieze tanden hebben en hun lippen zo rood als rozen zijn (ze kouwen hier nonstop op ‘betel quid’). In die vijf uren dat ik daar zat, heb ik een beetje rondgedwaald, met kindjes gespeeld (heerlijk dat kinderen overal hetzelfde zijn) en balletje hoog gehouden met andere mannen. Na het laden was het uiteraard etenstijd en heb ik samen met mijn twee truckdrivers gegeten. Toen ik vervolgens wilde betalen, duwde ze mijn geld weg. Ik heb 200km met hen gereden, ze hebben mijn avondeten betaald en ze wilden er wederom niets voor in ruil. Na een paar uur wilde de bijrijder even slapen (ik zat achter de twee stoelen op een plank en blijkbaar is dat een bed) en mocht ik op zijn stoel zitten. Dit was wederom een gave ervaring, want daar zitten maakte mij de bijrijder en tevens verantwoordelijk voor het betalen van de tol. Ik kreeg geld van de vrachtwagenchauffeur, mijn hand ging naar buiten en al rijdend gaf ik het geld aan een man en kreeg ik een bonnetje terug. Wederom was de reactie van de mannen die mij het bonnetje gaven onbetaalbaar. Eerst kijken ze je uit automatisme aan en daarna krijg je die tweede blik vol verbazing! In het donker kwam ik in Pyay aan en de truck zou zijn reis voortzetten richting Yangon. Ik probeerde uit te leggen dat mijn guest house dichtbij was en dat ik echt wel 1 minuut in het donker kon lopen. Dit accepteerde mijn grote vriend niet en hij wees richting mijn telefoon. Hij vroeg ‘guest house guest house’ en na een paar moeizame minuten begreep ik dat hij het nummer van mijn guesthouse wilde. Ik gaf hem mijn telefoon en liet hem het nummer zien (ik heb een local simkaart). Vervolgens belde hij met zijn eigen telefoon mijn guest house op en werd ik een paar minuten later opgehaald met de scooter. Pap, de mannen zijn hier super zorgzaam en beleefd! Ik heb me tijdens het reizen zelden/niet onveilig gevoeld en in Myanmar voel ik me zelfs erg veilig. Ik ben banger voor de honden dan voor de mensen!
Een ander voorbeeld: de vriendelijke taxichauffeur in Yangon. Mijn eerste ervaring in Cambodja, Laos en Vietnam waren de verschrikkelijke grensovergangen. Mijn eerste ervaring in Yangon was de taxichauffeur. De vlucht (die ik overigens bijna gemist had, omdat ik een half uur voor boarden wakker werd..) naar Yangon ging vlekkeloos en bij aankomst vroeg een meisje of ik een taxi met haar wilde delen. Uiteraard, waarom niet! Wij moesten echter naar twee verschillende locaties en dus vroeg de taxichauffeur meer dan wat wij wilden betalen. Toen wij als compromis een locatie tussen onze hostels in gekozen hadden, ging de chauffeur met ons bod in zee. Dat hij vervolgens voor dezelfde prijs ons allebei voor de deur afgezet had met de woorden ‘als ik jullie vader was geweest, had ik dat ook gedaan’, was voor mij zo een verademing. Zo kan een eerste ervaring met een land dus ook zijn! Dat het vanaf dat moment alleen maar beter en beter zou worden, had ik niet durven hopen. Je ‘gelukkigste’ moment in je leven is altijd relatief, maar ik kan absoluut (in beide vormen) zeggen dat ik hier gelukkig ben. Ik heb niet vaak het gevoel van euforie, maar toen ik op een zonnige dag boven op een truck (ja: op het dak van de bestuurder) zat en uitzicht had over het leven in Myanmar voelde ik me redelijk euforisch. Op dat soort momenten ben ik zo dankbaar voor hoe ik mijn leven invulling kan geven en met de steun die ik van de mensen om me heen krijg. Want ja, het reist net iets lekkerder als je weet dat het je gegund wordt. Ik heb een man (in de 40) uit Amerika ontmoet waarvan zijn ouders nog steeds niet blij zijn met hoe hij zijn leven invulling geeft. Het gevoel van onderpresteren en het nooit goed genoeg doen, achtervolgt hem tijdens zijn hele reis. Dat lijkt mij geen goed gevoel. Dat ik ‘mijn eigen fouten’ mag maken, is een gevoel van onvoorwaardelijke liefde die ik hier met mij mee draag. Dank je wel ouders. Ik weet niet of jullie het ‘volgens de boekjes’ goed doen, maar jullie maken dit kind heel gelukkig, dus volgens mijn boek doen jullie het goed!!

En maak ik fouten? Hmm.. ik weet het niet. Is Johnnie Walker drinken met je bestuurder, tijdens het wachten op een weg die nog gemaakt moet worden, onverantwoordelijk? Om het goed te praten, hij was erg dik dus ik gok dat hij wel wat kon hebben! Voor wie denkt dat ik mogelijk een grapje maak, nee dit is serieus gebeurd. Ik was van Inle Lake (Nyaung Shwe) samen met Gies gaan liften naar Hsipaw. De bus zou er twaalf uur over doen en volgens mijn ‘maps.me’ was het maar 280 km. De bus ging via Mandalay en dat leek mij hoogst onzinnig, waarom helemaal omrijden als er een directe weg gaat…? 1+1=2 en gelukkig durfde Gies het lift avontuur met mij aan! Gies als je dit leest: wederom dank, samen liften is een stuk gezelliger dan alleen liften! De keren alleen had ik geen buddy om het ‘balansspel’ mee te doen. Of om Wiskey mee te drinken haha! Want ja: er was een goede reden dat de bus via Mandalay ging. De ‘short-cut’ was nog niet helemaal af. Op de meeste delen was er weg, op sommigen delen waren ze bezig aan de weg, maar in het laatste deel was de weg ‘weg’. Ik herinner me nog goed dat onze bestuurder zei ‘wait a minute’. Iets wat voor iedereen daar vanzelfsprekend leek, maar voor ons een momentje van verwarring was. De zon begon al onder te gaan en de trucks waren niet eens bezig. Oké, geduld hebben dus. We hadden allang geluk dat we in een auto zaten en niet achterin een truck (zoals alle voorgaande voertuigen die dag). Ik weet niet hoe lang het duurde voor de graafmachines weer aan het werk gingen, maar haast leken ze niet te hebben. En wat maakte het ook eigenlijk uit, haast had ik per slot van rekening ook niet haha! Beetje met Gies over eten kletsen en grappen maken over de omvang van onze bestuurder was wel gezellig. Dat na een poosje er een DVD in een gleuf geschoven werd, was een verassend leuke wending! Het was een DVD met videoclips, van gelukkig Westerse muziek! Akon, Daniel Powter, Beyonce en Bruno Mars (hoe toepasselijk met de Lazy Song) passeerden het revue. Van klassiekers tot recentere hitjes en van dramatisch gezwijmel tot house. Het begon op een gezellig feestje te lijken. Het feestje was echter nog niet compleet… Toen de bijrijder naar de achterbak ging en ik nieuwsgierig in te gaten hield wat hij deed, duurde het niet lang voor ik mij realiseerde wat hij uit de bak gehaald had. Ik ben niet per se fan van Wiskey (ik zou me niet eens kunnen bedenken wanneer ik Wiskey gedronken zou hebben (op mijn verjaardag afgelopen jaar na dan (deel ik te veel informatie met teveel haakjes?))), maar deze smaakte goed! Wederom was ik erg blij met Gies naast mij, want had ik daar alleen gezeten dan zou dit in de ‘top10 van domme dingen die een meisje alleen op reis kan doen’ behoren. Nu viel het hoogstens in de top 20 ;). Maar Mark: hoe meer ik dronk, hoe minder er voor de bestuurder zou zijn! Dus tijdens de drie uren die we moesten wachten op de graafmachines heb ik de DVD wel drie keer gehoord en is de fles opgegaan (was maar vol voor 75%..)! Op een gegeven moment keek ik naar mezelf van bovenaf als een alwetende God (nee, dit was niet ten gevolge van de wiskey) en moest ik van binnen hard lachen om de situatie. De absurde situatie dat je in de middle of nowhere in een auto zit te kijken naar videoclips op een autoschermpje, wiskey zit te drinken met een dikke bestuurder die ook nog eens geweldig soepele dans(schouder)bewegingen had! Ja.. even anders dan je regular life in Nederland haha.

En dat zullen dan ook mijn afsluitende woorden zijn. Mijn leven hier is anders van het doorgaande leven in Nederland. Ik zeg niet beter, ik zeg niet slechter, maar anders. Ik zou voor geen goud mijn leven in Nederland willen inruilen, maar ik ben blij dat ik soms ‘ander leven’ kan ervaren. Ik heb genoten, ik geniet en ik ga nog vollop genieten van mijn laatste twee weken hier. Ik ga mijn Myanmar visum uitspelen en via land de grens over naar het noorden van Thailand. Ik kan daar een paar dagen doorbrengen om vervolgens af te zakken naar Bangkok. Ter voorbereiding op mijn vlucht terug zal ik op tijd in Bangkok zijn en iets beter luisteren naar mijn wekker.

Wederom bevat dit verhaal niet alles (drie dagen hiken van Kalaw naar Inle lake), zijn er geheime ervaringen die verstopt zijn in mijn boekje en stiekeme gevoelens die in datzelfde boekje beschreven staan. Ik nodig een ieder -die geïnteresseerd is- uit om na 21 maart langs te komen en onder het genot van wijn en chocola (yes, jullie hebben het goed door: wijn en chocola mis ik!) te luisteren naar de ‘geheime ervaringen’. Die niet op het wereldwijde web gedeeld zullen worden..

“Not all those who wander are lost.” – J.R.R. Tolkien

Tot snel en geniet van jullie middag en avond!

Ezra

“Teacher, are you happy?”

Ben ik gelukkig? Ik zit zit achterop de scooter bij één van mijn studenten. Wij rijden door rijstvelden, langs rivieren en pagoda’s. Soms stoppen we bij een huis om zijn ‘aunties’ te ontmoeten en probeer ik met mijn schaarse Khmer mezelf voor te stellen en te vragen hoe het met ze gaat. Met als gevolg dat ze breed glimlachen en heel veel Khmer tegen me terug praten. Als ik dan tamelijk onbegrijpelijk alleen nog maar kan glimlachen, beginnen ze te lachen en nodigen ze me uit om samen met hen te eten. Makara -de student in kwestie- heeft echter haast, want hij wil me alles van zijn ‘province’ laten zien. We hebben maar een dag en er is veel te zien! Dus vriendelijk bedank ik zijn ‘aunties’ en rijden we weer door op de scooter van zijn zus. Makara vroeg mij of ik dit weekend met hem mee wilde naar zijn familie. Met elke cel in mijn lichaam kon ik die vraag met een enthousiaste ja beantwoorden. Hij woont niet heel ver van de school en we zouden in een dag heen en weer kunnen. In de tuktuk naar zijn huis vraag ik hem nog wat extra woorden in het Khmer voor me te vertalen en leer ik hoe ik zijn grootmoeder kan begroeten, zijn zus kan zeggen dat ze ‘beautiful’ is en zijn neefje en nichtje kan vragen hoe oud ze zijn. Hoe ik mezelf kan voorstellen en zeggen hoe oud ik ben. De andere inzittende van de tuktuk lachen en verbeteren me als ik iets niet goed uitspreek. Was ik toen al gelukkig, in de tuktuk onderweg naar zijn familie, ja. Werd het die dag alleen nog maar beter en beter? Ja.

Misschien moet ik, voordat ik begin met een gedetailleerd verhaal over mijn dag, beginnen met te vertellen waar ik ben en wat ik nu doe. Mijn laatste bericht heb ik geschreven in Vietnam terwijl we op de motor van Noord naar Zuid aan het crossen waren. Wat een ongelooflijke rit geweest is en waar ik met goede herinneringen nu weer aan terug denk. Vietnam is een bijzonder land met een bijzondere geschiedenis. Een geschiedenis die zo vers is en toch ook zo ver in het verleden lijkt. Zoals ik eerder al beschreef is er een groot verschil tussen het noorden en het zuiden. Zowel wat betreft natuur als cultuur. Ik heb in beide delen van het land prettige ervaringen opgedaan, dus ik kan moeilijk zeggen dat het ene leuker/mooier/vriendelijker was dan het andere. Het enige verschil wat overduidelijk was, was het klimaatverschil. Het noorden was koud en het zuiden was heerlijk warm. In het zuiden hebben we nog een laatste ronde door de Mekong Delta gereden en dat was een prachtige rit. Kleine wegen met veel bruggetjes en heel veel palmbomen. Soms over een nieuwe brug en soms met het pontje over. Met het pontje over gaan is dan ook een hele belevenis. Als een kudde schapen word je de boot op gedreven en als een hordes paarden verlaat je de run weer. Het scheelt dat we op dat moment al een paar weken rijervaring hadden, want in dat proces wil je niet dat je motor afslaat haha. Al schrijvend over de rit door de Mekong Delta probeer ik te bedenken welke ervaring ik het liefste met jullie wil delen. Er zijn dan een paar momenten die in mijn hoofd oppoppen, maar er is één ervaring die met vlag en wimpel boven de rest uitsteekt. Het is niet de meest spannende, wonderschone of liedevolle ervaring, maar wel de ervaring die mij is bijgebleven. Het is iets simpels, maar toch ook niet. Dit is een ervaring die geresulteerd heeft tot een stukje liefde voor Vietnam in mijn hart.

Het was een zonnige ochtend en we waren al weer vroeg op de motor. Matthijs is van nature altijd al vroeg wakker en mijn ritme is in Azië veranderd. Met momenteel mijn vroegste dagen ooit, maar daar kom ik later op terug. We waren vroeg op pad en onderweg van Ben Tre naar Can Tho. In de ochtend is het gemakkelijk om veel kilometers te rijden en ontbijten deden we daarom pas in de middag. Het proces van een plek zoeken om vervolgens te ontbijten/lunchen gaat soms heel soepel en soms wat lastiger. In dit gebied leken de tentjes van de buitenkant allemaal hetzelfde, maar was de sfeer er moeilijk van af te lezen. Dat ik bij toeval dit plekje zag en dat we besloten de motoren in de rem te zetten om daar te gaan ontbijten, is een heel goede keuze geweest. Ik zal met mijn woorden jullie proberen mee te nemen naar deze plek. We reden op een klein weggetje langs palmbomen en bamboe-huizen. Tussen de weg en de huizen had je vaak een riviertje en een bruggetje die de weg met het huis verbond. Dit restaurantje/straattentje/buurthuis was een plek waar meerdere mensen zaten en uiteraard hadden ze plastic stoeltjes en lage tafeltjes. Zodra opgemerkt werd dat wij stopten om daar te gaan zitten, draaiden alle hoofden onze kant op. Ik gok zomaar dat er op die locatie zelden tot nooit toeristen komen. Dat ze geen Engels spraken verbaasde mij dan ook niets en om eerlijk te zijn vind ik dat veel charmanter. Met een beetje kennis van de Vietnamese taal en je handen en voeten kwamen we wederom een heel eind. Drankjes hadden we zo en tot mijn grote vreugde waren ze langs de straat mijn favoriete snack aan het maken, gebakke bananen! Het is anders dan de gebakke bananen in Suriname, maar deze doen zeker niet te onder aan die kwaliteit. Dat ze vervolgens ook nog eens geen drol kosten, maaktte dat ik er veel gegeten heb. Ze begrepen dat ik het lekker vond en toen kregen Mattthijs en ik er ook nog eens twee cadeau. Dat mensen die minder hebben toch zo vrijgevig zijn, doet mijn hart smelten. Dat ze vervolgens allemaal bij ons aanschoven en een praatje met ons probeerde te maken, was wat ingewikkelder. We konden uitleggen dat Matthijs en ik bij elkaar horen, gebaren dat we niet getrouwd zijn en dat er ook geen baby’s in het spel zijn. Waarom Matthijs daarna een tik op zijn schouder kreeg, is aan jullie om te interpreterenhaha. Ondanks dat wij geen idee hebben van wat ze zeiden, hielden ze niet op met praten. Sterker nog, een aantal dames die aan het kaarten waren, pauzeerden hun spel om ons te vergezellen. Vergezellen en in mijn borst te knijpen.. Ja jullie lezen het goed, een van de vrouwen heeft het weten te presteren om welgeteld drie keer in mijn borsten te knijpen. Waarom? Geen idee! Maar daarna ging de duim omhoog en glimlachte ze breed naar Matthijs. Ik was zo van mijn apropos dat ik steeds weer te laat was met zelfbescherming. Zelfbescherming die ik de laatste keer wel had, maar wat haar er niet van weerhield om er nog een keer aan te zitten. Het totaal plaatje maakte echter dat het klopte en iedereen leek het de normaalste zaak van de wereld te vinden. Lekker knijpen, lachen en weer doorgaan met het kaartspel. Dit ‘simpele’ straattentje bleek het hart van de straat te zijn en de gebakke bananen waren niet alleen mijn favoriet. Op mijn vraag waarom ze zo veel aan het bakken was, kreeg ik al snel antwoord. Veel mensen stopten bij dat stel om zijn snackies te halen. Iedereen die stopte, maakte even een praatje om vervolgens weer zijn/haar reis te vervolgen. Wat wij na een lange break ook weer moesten doen. Er waren nog kilometers die bereden moesten worden en andere plekken die bezocht konden worden. Want ook al heb ik dit verhaal als voorbeeld genoemd, om een impressie te geven van de sfeer, waren er nog veel meer mooie momenten. En de mooie momenten zijn naar mijn mening niet de grootste tempels of de hipste hostels, maar de kleine details en de onverwachte oases. Tijdens reizen ben je vrij om te gaan en staan waar je wilt en die vrijheid is heerlijk. Bevalt iets je niet, dan reis je door en bevalt iets je heel erg, dan blijf je langer. En die vrijheid hadden we nog meer op de motor. Heerlijk!

Oké voordat jullie afhaken, omdat ik 1087 woorden nodig heb om een ‘impressie van Vietnam’ te geven, zal ik een sprong maken naar waar ik nu ben. Ez, 1087 woorden.. had je niet gewoon ongeveer duizend kunnen zeggen? Nee, want dan zou ik liegen. Oh en de inleiding valt overigens niet onder de 1087 woorden.. just so you know.

Ja de sprong naar waar ik nu ben! Ik ben momenteel Engelse lerares op een fulltime school in Cambodja. Via een stel uit Madrid ben ik met deze organisatie in contact gekomen en ik ben heel blij dat ik hier nu ben. Het is een school met studenten tussen de 17 en de 30 jaar oud. Ja, ik dacht ook dat ik met jongere kinderen zou werken, maar achteraf ben ik blij dat ze ouder zijn. Ik geef in de avonden ook les op de ‘part time school’ waar de kinderen jonger zijn, maar daar kan ik niet voor de klas staan zonder een Khmer vertaler. En aangezien er niet altijd genoeg docenten zijn, heb ik niet altijd een Khmer vertaler en is het een stuk lastiger om de lessen nuttig te maken. We kunnen dan liedjes zingen, het alfabet oefenen en ik kan via mijn tekenkunsten wel dingen uitleggen. Het antwoord op de vraag of ze dan een funtamentele basis Engels leren is denk ik nee. Vooral voor de jonge kinderen is het nog nodig om de woorden ook in hun taal te kunnen uitleggen. Dat ik voornamelijk met de oudere studenten werk, vind ik heel fijn. Ik kan gesprekken met ze voeren en grammatica uitleggen in het Engels. De studenten zijn super leergierig en erg respectvol naar docenten. Die combinatie maakt dat elke student die je tegen komt (en het terrein van de school is niet zó groot) zal vragen hoe het met je gaat. “Goodmorning teacher, how are you?” “Goodafternoon teacher S, how was your lunch?” “Goodnight teacher, I hope you will sleep very well” “Goodmorning teacher S, did you dream about me?” “Goodafternoon teacher, have you had lunch already?” “Goodnight teacher S, thank you for today”. In de eerste week heb ik wel honderd keer verteld waar ik vandaan kom, dat Engels niet mijn eerste taal is en wat mijn ouders voor een beroep hebben. Ik had als kind al moeite met het beroep van mijn ouders uit te leggen in het Nederlands, laat staan hier. Voor de studenten hier zijn jullie beide ‘managers’. Een beroep wat een aantal hier kennen en willen worden. Als ik ze vervolgens trots vertel dat mijn grote broer net afgestudeerd is en dat hij een baan heeft, kijken ze me met grote ogen aan en vragen ze gelukkig niet wat die baan inhoudt. Op de grap dat hij nog geen vriendin heeft (voor zover ik weet ;)) en dat ze wel met hem mogen trouwen, reageren ze met gegiebel en schreeuwen ze “noooo teacher, cannot”. Dus sorry broerlief, ze vinden je allemaal erg ‘handsome’ maar ik heb je niet voor een paar bufflao’s kunnen inruilen. Wie weet heb je meer geluk in Argentinië!

De meeste studenten zijn ouder dan dat ik ben, maar in hun gedrag nog erg jong. De regels hier stellen dat ze niet mogen drinken, geen drugs mogen gebruiken en geen seks mogen hebben. Fair enough, het is een gedisciplineerde school en ze zijn hier om Engels te leren. Dat ze vervolgens op woensdagavond de tijd van hun leven hebben tijdens de disco, vind ik geweldig om te zien. De hal in het midden van de school wordt omgebouwd tot een discotheek en één van de docenten is de DJ. We hebben discolampen en serieus harde muziek (harde muziek is iets waar ze in Azië erg goed in zijn). Van 19.00 tot 21.00 duurt deze avond en in die twee uur staat de tent op zijn kop. De lachen, hebben plezier en dansen zonder schaamte. Het is geweldig om te zien hoe ze zoveel vreugde halen uit een avond zonder daar drank en drugs voor nodig te hebben. Iets waar de ‘jeugd’ (en nu klink ik als een oud wijf) in Nederland van zou kunnen leren. En ik merk het aan mezelf ook, ik geniet hier van de kleine dingen. De kleine dingen en de dingen die je bijna als vanzelfsprekend gaat zien. Elke dag leef ik buiten, elke dag wordt er voor me gekookt, elke dag kan ik gaan en staan waar ik wil en elke dag kan ik leven van geld waar ik eerder voor gewerkt heb. Alle keren dat ik in Nederland uit mijn Tupperware bakjes gegeten heb, meestal de restantjes van mijn huisgenoten waarvoor dank. Alle keren dat ik euroshopper beleg gekocht heb in plaats van een normaal –misschien wel 50 cent duurder- merk. Die ene keer dat ik liftend van Groningen naar Utrecht ging, omdat mijn OV het niet meer deed. Van al het geld wat ik toen bespaard en verdiend heb, kan ik hier nu leven zonder zorgen.

De studenten op deze school mogen het terrein niet af en de poort wordt goed in de gaten gehouden. In de poort zit echter een luikje en een middag zag ik een actie wat verdacht veel op een drugssmokkel leek. Er ging geld door het luikje en vervolgens kwam er een hand door het luikje die.. een hoorntje met bolletjesijs aangaf! Uiteraard trok dat mijn aandacht en ging ik het luikje van dichterbij bestuderen. Dat achter het luikje je liefste jongen ooit stond, had ik niet verwacht. Een jongen die elke dag ijsjes verkoopt voor 10 cent en die het verkopen van de ijsjes met een onbeschrijfelijk lieve glimlach doet. De 50 cent besparing in Nederland, levert mij hier vijf heerlijke ijsjes op! Wederom.. voor mijn lijn is deze reis niet echt bevordelijk. Toen het verzoek kwam of ik elke ochtend de ‘exercise’ met de studenten wil doen, hoefde ik niet lang na te denken om ja te zeggen. Elke ochtend om 5.15 gaat mijn wekker en om 5.30 staan de studenten in formatie om het schoollied te zingen en met de warming up te beginnen. Als ik rond 5.20 slaperig en wel het schoolplein op kom lopen om ze welkom te heten, zitten er vaak al heel wat studenten te studeren. Kan ik klagen over mijn wekker om 5.15, deze studenten staan om 4.00 al op. Met liefde help ik ze dan nog met de laatste vragen en daarna begint het deel wat ze minder leuk vinden, sporten. Ik vind het knap dat de studenten nog steeds tegen me praten, want beweging in de ochtend is niet hun favoriete activiteit. Ik probeer de ochtendsessies dan ook zo motiverend en leuk mogelijk te maken in de hoop ze te stimuleren om zelf ook wat meer te bewegen. Als het hier een nachtje wat kouder is (zeg rond de 21graden) dan is de volgende dag op zijn minst 25% ziek. De overige 75% zit bibberend en met drie lagen aan in de klas. Hun weerstand is erg slecht en hun conditie nog slechter. Met mijn variatie aan bewegingen en activiteiten ben ik naast lerares Engels ook de ‘gymjuf’. Vervolgens zit ik om 6.30 aan het ontbijt, tussen 6.30 en 7.30 probeer ik mijn handwas te doen, rond 7.30 gooi ik ook wat tijltjes water over mezelf en om 8.00 beginnen de eerste lessen. In de ochtend (8-9) hebben de studenten vaak SOLS (Science of Life Studies) en praten ze over hun doelen in het leven, wat voor een persoon ze willen zijn en waarom het belangrijk is om goed je best te doen in het leven. Steeds staat een ander vraagstuk centraal en kunnen de studenten daarover discussieren. Om 9.00 begint Engelse les en dat hebben ze tot 12.00. Om 12.00 worden heel snel de tafels neergezet in de schaduwplekken en kan de lunch beginnen. Aan grote ronde tafels eten we per klas het eten wat ‘cooking group’ gekookt heeft. Elke dag is een andere klas aan de beurt om te koken. Heerlijk dagje als mijn klas de kookgroep is, want dan hoef ik geen les te geven en mag ik vooral alles proeven -ze hebben soms banenen snackies! Naast koken hebben de studenten dan ‘algemene taken’, zoals de kassa in het winkeltje bemannen, poortwacht zijn, boodschappen doen en andere algemene taken. Het is een erg zelfonderhoudende school. Na de lunch hebben de studenten pauze tot 14.00, waarin ze vaak slapen, zichzelf wassen of hun kleren wassen. Er vindt op dat moment weinig activiteit plaats, omdat het dan super warm is. Ik ben die uren vaak zoet met nakijken en de middaglessen voorbereiden. Die ene keer dat ik echt super moe was, ben ik ook een dutje gaan doen. Uiteraard moet ik dan de wekker zetten, want uit mezelf word ik dan niet wakker haha. Van 14-15 is de activiteit ‘counting beans’ (daarover meer in mijn reisjournal op papier) en van 15-16 is weer Engelse les. Soms is dat ook liedjes oefenen of prayers leren. Ik gebruik dat uurtje vaak om de meest gemaakte fouten te bespreken en om nog een keer te checken of ze de stof van de ochtend begrepen hebben. Jaja, je zou bijna denken dat ik een echte juf aan het worden ben. En om eerlijk te zijn, voel ik me ook een echte juf. Wat zij in je zien is wat je bent; voor hen ben ik hun lerares. Vind ik het leuk om lerares te zijn? Ja ik geniet er heel erg van en het verbaast me hoe snel je gewend raakt aan voor de klas staan. Na het lesgeven is het tijd om de school/het terrein schoon te maken; dat doen alle studenten tussen 16-17. Dit doen ze heel gestructureerd en gedisciplineerd. Als een aantal studenten het hok van de honden schoon maken, loop ik graag met de labradors een rondje. Lieve witte langharige beestjes die, in tegenstelling tot de meeste honden hier, echte schatjes zijn. Vies, dat wel, maar schatjes. Na het schoonmaken hebben de studenten vrije tijd en maak ik van die vrije tijd gebruik om met ze te volleyballen, voetballen of voetvolleyen. De pret duurt echter niet lang, want van 17.30-18.30 geef ik les op de part-time school. Tussen 18.30 en 19.00 eet ik snel wat en om 19.00 begint het avondprogramma. Maandag zelfstudie, dinsdag zelfstudie, woensdag dansavond, donderdag filmavond en op vrijdag ‘social night’. Tijdens ‘social night’ treden de studenten op met dansjes, zang en fashionshows. Als ‘motivator’ kan ik dan uiteraard niet achterblijven en heb ik inmiddels ook gedanst en een fashion show afgeleverd.. het staat op film vast. “Don’t be shy” zeg ik steeds tegen mijn studenten, dus met de internationale volunteers hebben we een voorbeeld gezet om niet “shy” te zijn. Deze avondprogramma’s duren van 19.00-21.00 en daarna vliegen ze als een dondersteen hun dorms in. Dat ik om 21.00 ook ‘dead to the world’ ben, zal je na dit verhaal misschien wat beter begrijpen. Mijn excuses voor de lange radiostilte, schrijven kost echter tijd. Het verhaal dat ik nu geschreven heb, heeft mij een paar dagen/avonden geduurd. Sterker nog, het heeft zo lang geduurd dat morgen mijn vertrekdag al is aangebroken. Ik ga deze studenten missen en het blijft lastig om een plek te verlaten. Elk stukje energie en liefde wat je de studenten geeft, is een stukje van je hart wat je hier achter laat. Ik had dat vorig jaar in de USA al en zal dat hier ook weer hebben. Hoe kort het ook is geweest (1 maand), we leven hier erg intensief met elkaar samen. Naast het lesgeven heb ik de studenten in grote trucks mogen vervoeren, hebben we een hele zondag door de ‘province’ gewandeld om gezinnen te informeren over deze school, hebben we gewandeld naar de Pagoda aan het einde van de straat, heb ik een graduationceremonymogen meemaken, heb ik in de brandende zon bamboestokken gesjouwd en ben ik bij een van mijn studenten thuis geweest. Ervaringen die je niet zomaar vergeet en waar ik dit land, de studenten en deze organisatie erg dankbaar voor ben. Mijn hoogtepunt was achterop de scooter bij Makara zitten en te luisteren naar zijn woorden ‘There look, oooh so nice. Teacher you see that, so beautiful. Can you see it, do you like it, oh so nice hea teacher”. Ik zag het, ik vond het prachtig en ik genoot. Ik genoot in mezelf en zou met woorden het gevoel van geluk niet waardig kunnen omschrijven. Toen de vraag kwam “Teacher, are you happy?” kon ik niets anders zeggen dan “Yes, I am very happy”. Meer woorden kwamen er niet meer uit, want toen rolde er een traan over mijn gezicht. Een traan van geluk, een traan van realisatie, een traan die ik op dat moment door mijn hele lichaam liet gaan.

“Teacher are you happy?” “Yes I am..”

Om je heen kijken, ruiken, proeven en luisteren. En dan vooral dat luisteren..

Want het luisteren heeft inmiddels de overhand genomen! Spiegels op je motor? Overrated. Knipperlichten? Nergens voor nodig. Licht voor in het donker? Energieverspilling! Nee, het enige wat je nodig hebt, is een goedwerkende toeter. Mijn knipperlichten en loplampen doen het niet, maar mijn toeter wel! Ik realiseerde mij gisteren pas dat ik in mijn vorige berichtje ‘de bom gedropt’ had met de mededeling dat we een motor gekocht hadden. Een motor gekocht hadden en ‘even’ van Noord naar Zuid Vietnam gingen rijden. Vervolgens wel beschrijf hoe gevaarlijk het hier is, maar niet even van me laat horen dat het goed gaat. Bij deze -bijna twee weken later-: het gaat goed! Zoals ik in mijn vorige tekstje begon over de eerste drie lessen van motorrijden in Vietnam, heb ik er wel tientallen bijgeleerd. Ik maak geen grapje als ik zeg dat spiegels overrated zijn. Ik gebruik ze 100%; zo vaak als maar kan, maar de mensen hier het liefste niet. En waarom zou je ook, diegene achter je wijkt wel uit.. toch?! Diegene achter je kijkt wel, wijkt wel en begrijpt het volledig als jij horizontaal je motor/auto stil op de rijbaan zet.. toch?! Tsja, blijkbaar doe ik dat dus allemaal. Ik weet niet zo goed hoe mensen hier hebben leren auto en scooter rijden, maar als ik kindjes vanaf 6 jaar al op een scooter zie rijden, dan begrijp ik het wat beter: ze leren door ervaring. En dat is wat ik dan ook maar doe. Om bijvoorbeeld maar iets te noemen (en God mag hopen dat ik dit weer afleer voordat ik in Nederland een auto in stap), voegen ze hier in via de binnenbocht van de tegenovergestelde rijbaan. Snappen jullie het? Hmm, had ik maar audiovisuele ondersteuning om mijzelf duidelijk te maken. Om te beginnen rijdt iedereen hier –meestal- op de rechter rijbaan. Dus stel je komt uit een uitrit en je wilt naar links, dan moet je eerst een rijbaan over om vervolgens op jouw eigen rijbaan weer netjes rechts te kunnen rijden. In Nederland wacht je dan tot je een gaatje ziet en ga je via de buitenbocht je eigen rijbaan op. Hier nemen ze de linker korte bocht (waar je dus een tegenligger zou kunnen verwachten die gewoon af wilt slaan) en voegen dan al (spook)rijdend via de linkerrijbaan met een diagonale looplijn naar de rechter rijbaan. Ik geloof niet dat mijn verhaal heel duidelijk is, maar het komt er op neer dat ik met zowel invoegen als afslaan een error had, omdat je mensen tegen komt die je niet verwacht. Spookrijden op de ‘snelweg’ is hier geen uitzondering op de regel. Met het invoegen van hier snap ik het ook wel, liever paar kilometer spookrijden dan twee keer een rijbaan over moeten steken. Dat er vanuit alle hoeken en gaten auto’s en (vooral) scooters komen, raak je snel aan gewend. Dat mensen zonder te kijken naar links zwenken met als gevolg dat jij op de rem moet of uitwijkt, valt mee te leven. Maar auto’s (en dan vooral taxi chauffeurs!) die hun auto frontaal stil zetten op drie rijbanen, daar heb ik nog steeds geen woorden voor. Welke hersencel in hun brein geeft een groen akkoord op die actie? De regel ‘rechtdoor op dezelfde weg gaat voor’ geldt hier overigens ook niet. Rijd jij op je scooter rechtdoor dan moet je goed opletten voor auto’s die willen afslaan. Zonder te kijken wordt met één arm aan het stuur en de andere arm aan de telefoon de slinger naar rechts ingezet. Tsja.. had ik maar preventief moeten toeteren dat ik daar reed, is ook mijn fout: snap ik.

Toeteren is een goede oplossing om je dagen veilig door te komen, maar de drukke wegen vermijden is een betere. Dit extreme rijden vindt namelijk vooral voor op de wat grotere wegen en in de stad. Aangezien wij geen haast hebben en vooral de toeristische routes willen vermijden, kunnen wij via de kleinere wegen ons van A naar B verplaatsen. Kleinere en prachtige wegen is waar wij ons de afgelopen dagen op bevonden hebben. ‘Wow, wow en nog eens wow’ zijn de simplistische gedachten die vaak door mijn hoofd razen. Van regen, wind, mist en kou in de bergen naar zon, rijstvelden en vissers langs de kust. Vietnam is een super lang land en het landschap is erg verschillend. Om daar zelf –letterlijk en figuurlijk- je weg in te vinden, is geweldig. Als ik terug denk aan het reizen door Thailand, Cambodja en Laos, is dit zo anders. Het is niet te vergelijken hoe je de dagen ervaart. We zijn vaak vroeg op pad en liggen ook vroeg weer te slapen. Hoe cliché het ook klink ‘de bestemming doet er niet toe, het gaat om de reis er naar toe’. Het rijden is onze activiteit en dat zijn de momenten dat je met de mensen in contact komt en de dingen meemaakt. Als je ergens stil staat komen de mannen je ‘bike’ bekijken. Rij je op de weg dan komen ze naast je rijden en gaan ze (zonder dat je ze begrijpt) een gesprek met je beginnen. Ja, dat was ook nog een extra leermomentje: rijden, praten én poseren voor de selfie die ze met je willen maken. ‘Peace, peace.. yes peace!’. Wederom vind ik kinderen de leukste. Enthousiast naar je zwaaien en keihard ‘helloooo’ schreeuwen. Man, soms klinkt het als een aanval, maar als ik dan hun glimlach zie kom ik weer tot rust.

Het is een ongelooflijke beleving en je ziet veel. Je bent zo vrij als een vogel op de motor en kan gaan en staan waar je wilt. Waar ik normaal ‘thuis’ kwam in een hostel/guesthouse, voel ik me nu ‘thuis’ als ik weer op de motor zit. Hoe zweverig het ook klinkt, meer dan dat heb je niet nodig. Tuurlijk: eten en drinken. Maar dat vind je overal langs de weg wel weer. Beetje aanwijzen, gebaren en afwachten wat ze er van begrepen hebben. 9 van de 10 keer krijg je dan een noodle soup met wat kip er in.. prima lekker en even wat beter voor mijn lijn haha.

Jeetje, rewind. Ik ben weer eens koning in het eindeloos schrijven zonder echt iets te zeggen. De meeste mensen beginnen met de grote lijn en gaan daarna pas in detail. Wordt nog wat als ik ooit ga werken ;). Maar om de wat grotere lijn op te pakken: we zijn in Ho Chi Minh City aangekomen!! Eigenlijk zijn we er gisteravond al aangekomen en gaan we er vandaag weer weg. We gaan nog een rondje door de Mekong Delta rijden. We zijn de 21^e van december begonnen met rijden en hebben tot en met nu richting het Zuiden gereden (ik zal proberen mijn locatiepunten weer bij te werken). We zijn vanaf Hanoi landinwaarts gegaan (paar bergen bereden) en vervolgens via de kust naar Ho Chi Minh City genavigeerd. We hadden ons in het midden van Vietnam vergist in het weer (regenseizoen) en hebben daar dus een klein stukje valsgespeeld. We hebben de motor en onszelf in de trein gegooid en vanuit een (hele vieze!) trein de hoosbuien bewonderd. De rit moet vooral leuk blijven en we hebben een paar keer in de kou gereden: liever niet een volle dagen achter elkaar. Het meenemen van de motor in de trein was ook weer een hele ervaring. De motoren zijn in een eerdere trein gezet en wij vervolgens een paar uur later erachteraan. De trein was een meevaller wat betreft de stoelen (dit keer soft seats!), maar een tegenvaller wat betreft kakkerlakken. Ik heb nog nooit zulke grote en drukke kakkerlakken gezien. Ik overdrijf niet als ik zeg dat deze beesten zich sneller voortbewogen dan de trein. Bah. Dat maakte de rit van acht uur (hadden vertraging) iets minder comfortabel dan verwacht. Om bij aankomst vervolgens nog te moeten vechten om je motor terug te krijgen, was niet zo fijn. Elke keer als toerist proberen ze je af te zetten en willen ze je meer laten betalen waar mogelijk. In principe snap ik het, wij hebben meer geld en weten we –meestal- toch niet wat de echte prijzen zijn. Wij onderhandelen veel, maar dan nog betalen we niet de locale prijs. Prima. Maar waar ik niet tegen kan, is dat ze je in een positie zetten waar je afhankelijk van ze bent. Bij de grensovergang hebben ze je paspoort en wil je de grens over, als je in de middle of nowhere bent weten ze dat je daar weg wilt en als ze je motor hebben weten ze dat je die terug wilt.. Om dan vervolgens wéér te moeten betalen om de motor (waar je al een ticket voor gekocht hebt) terug te krijgen, word ik boos. Als die man dan vervolgens van je eist dat je hem weer meer betaalt, doet alsof hij je niet begrijpt en -als wij niet willen betalen- rustig zijn eten op eet.. dan kan het zomaar gebeuren dat zijn visje opeens aan mijn kant van de tafel staat. Tsja, als jullie het spelletje spelen, kan ik het ook. Ik kan ook veel woorden in mijn taal praten en boos kijken. Soms de lieve rustige houding, dit keer de wat activere aanpak gekozen. En het werkte, we hebben onze motoren terug gekregen en konden in het donker een slaapplek gaan vinden. Na ons laatste rondje Vietnam zijn we van plan de motoren te gaan verkopen en vliegt Matthijs naar Myanmar en ga ik Cambodja weer in. Ik ga de 18^e beginnen in Phnom Penh met vrijwilligerswerk. Ik ga deelnemen aan het ‘children enrichment program’. Wat dat precies gaat inhouden weet ik nog niet, ik heb de 7^e een skype-interview waarin ik hopelijk wat meer informatie ga krijgen. Ik ben via een Spaans stel bij deze organisatie terecht gekomen en wat ik hoor en lees over de organisatie is het de moeite waard om je voor in te zetten! Ik hoef geen geld te betalen en ik ga inwonen bij een gezin in Phnom Penh. Ben dus heel benieuwd! Gaat weer een andere manier van reizen worden. Ook zal het wennen zijn om afscheid van Thijs te nemen. We hebben een ongelooflijke tijd samen gehad en een heel fijne manier van reizen ervaren. Het samen delen van de momenten en hetzelfde idee hebben van reizen, is een grote luxe geweest. Ben benieuwd hoe de reis verder zal gaan dus! Ik zal in ieder geval niet meer in mijn eentje met dronken politiemannen in een donkere karaoke bar gaan drinken... Achja, I‘ve been there DON DET!

Zo, inmiddels zijn de vroege vogels van jullie ook al wel wakker! Maandag is weer aangebroken en voor de werkende mensen betekent dat weer een week vol ploegen, zwoegen en zweten! Voor de studenten onder ons zal het nog wel vakantie zijn..? Maar als ik mijn (oud)huisgenoten mag geloven, is het weer tijd om de UB in te gaan! Ik ben nog lang niet uitgepraat en heb nog veel te delen, maar ik heb weer genoeg van jullie kostbare tijd in beslag genomen en de dag vordert sneller dan ik dacht. Tijd om op de motor te springen en de kippen, varkens, waterbuffels, honden, katten en eendjes te begroeten! Ik heb ze weer gemist deze nacht. Op de haan na.. die kinderboekjes van vroeger zijn een grote leugen: ze wachten echt niet tot de zon opkomt met geluid maken.. Die beginnen om 04.00 al. Wie weet schrijf ik ooit wel een kinderboekje: ‘goedemorgen zonder zorgen’! Haha.

Oeh, bijna vergeten: een gelukkig nieuw jaar iedereen!! Ik hoop dat jullie allen een mooie nacht gehad hebben en inmiddels weer bijgekomen zijn! Mag gedeeld worden dat ik tot midnacht nul alcohol heb weten te bemachtigen dit jaar en welgeteld 8 vuurpijlen gezien heb. Als nog was het een leuk oud en nieuw met op het einde nog een bijzondere ervaring met lokale jeudg op straat. Wederom geen woord Engels, maar we werden vriendelijk verzocht om op de (kinder)plastic stoeltjes plaats te nemen en met hen mee te eten. Kippenvoeten, embio’s en noem het maar op.. Zo hebben wij ons tot 02.00 erg leuk weten te vermaken!! En wil je dan betalen of op zijn minst iets geven dat ze zelf nog wat meer bier kunnen drinken, wordt het terug gepropt in je broek.. Eerste nieuwjaarscadeautje gok ik dan maar!

Heel fijne week toegewenst! En op een mooi nieuw jaar!

Liefs,

Ezra

PS: Ik wil de volgende mensen toch even via deze manier bedanken. Want zonder jullie had mijn reis er iets minder fijn en leuk uitgezien!

Om te beginnen: huisgenoten!! Lieve Huize Hoerzicht mensen!! Ik weet dat ik jullie in de gedwongen mailinglijst gezet heb haha, maar ik hoop dat jullie daardoor op zijn minst dit zien: dank jullie wel voor mijn ‘rugtas’!!! Het is een liefde haat relatie tussen puist en mij, maar aan het einde van de dag hou ik van hem! Het is mijn schildje en mijn huis op mijn rug. Jullie zijn elke dag bij me en dat voelt als een veilig schild J. Dank jullie wel mooie gekken!

Dan, broerlief. Jouw cadeautje is misschien wel het meest praktische naast mijn tas. Een slot die mij tot de dag van vandaag een grote bescherming geboden heeft! Heel veel deuren hebben twee van die ringetjes zodat ik die met het slot dicht kan doen, dus onze kamers zijn vaak helemaal beveiligd. Verder zit hij elke dag op mijn tas, zodat mijn slipjes veilig zijn! Haha no joke, ik heb hem op het voorvakje, maar tussen mijn ondergoed zitten de waardevolle spullen verstopt. Niet doorvertellen he..

Dan moeders: hoe kun je lokale mensen hier beter uitleggen waar je vandaan komt, hoe je aan je kleurtje komt en dat je niet van hier bent, dan ze de speelkaarten te laten zien met je ouders en familie er op! Ik heb meerdere malen met de kaarten gespeeld en mijn lieve familie is door veel mensen bestudeerd. Ik win er ook nog eens heel vaak mee, dank daarvoor!

Neefje!!! Ik draag de laatste dagen tijdens het rijden mijn bergschoenen wat meer, maar daarvoor had ik elke dag mijn schoenen aan (nee Tommie, ik heb ze nog niet weggegooid ghehe). Mijn lelijke schoenen zijn opeens zo waardevol door jouw lieve woorden. Als ik er naar kijk, voel ik je aanwezigheid! En anderen vinden het ook heel vet, je staat zelfs op de facebook van twee zangeressen uit LA! Jaja, er zijn meerder mensen zoals ik op deze wereld (en dan bedoel ik niet dat ik een zangeres ben, maar dat schrijven op schoenen gewaardeerd wordt). Lieve schat, ik denk dus aan je!! En jullie alledrie bedankt voor de portable oplader!! Iets wat ik maar al te graag gebruik. Niet omdat ik niet vaak genoeg bij een stopcontact ben, maar omdat die stopcontacten zo slecht zijn dat ze alleen opladen als je ze nonstop op een speciale manier er in drukt.. Niet handig, dus waar kan laad ik jullie apparaat op en dan ben ik ‘good to go’ voor een paar dagen!

Andere neven + Marlous: Dat brengt mij ook bij jullie. Ik heb de luxe twee portable opladers te hebben gekregen! En die van jullie met mijn lievelingsdiertjes er op! Ze voelen zich hier helemaal thuis tussen al het bamboe!

En dan Fleur.. liefste schat! Los van je quiz, die ik zo eens in de tijd krijg waardoor ik weer in een scheur lig, zijn al je berichtjes zo lief en leuk! Uit het zicht maar zeker niet uit het hart, ik weet niet wat ik op afstand zonder je zou moeten. Als iemand mij zou vragen wat je het meeste mist aan Nederland dan zijn het wel de maandagavondknottenavonden met jou. Dat en hockey overigens, maar dat past niet goed ik mijn eerbetoon aan jou. DUS de maandagavondknottenavonden!! We hebben veel om over bij te praten, maar gelukkig heb ik een handigheidje bij me waardoor we weten waar we het ook al weer over moeten hebben... #alleenjijbegrijptwatikbedoel. Het is zo fijn, handig en leuk. Een cadeau wat alleen jij zou kunnen bedenken ;). Dank je wel schat, daardoor kan ik hier volledig genieten van het reizen en de kleine dingetjes bewaren en niet vergeten #hebhetlevenlief!

Ik vergeet sowieso veel te veel mensen. Dus iedereen die ik vergeten ben, projecteer even een fotootje van mij op je computer en zet bij youtube het liedje: "Fuck You (Very Much)" van Lily Allen op en vervang dan in gedachten “Fuck You” voor “Thank You”! Thank you!!!!!

Vervroegd kerstcadeautje...

Hey hoi! Jullie daar! Ik ben er weer. Alleen iets korter dit keer! Ik weer dat ik niet veel van me laat horen, excuses! Maar het is een goed teken, want ik heb het zó leuk en druk (druk waarmee denken de hardwerkende mensen dan) dat ik wederom geen internetcafé van binnen heb gezien. Ook nu ben ik niet in een café, maar schrijf ik vanaf de telefoon. Vandaar dat het niet zo een lang berichtje gaat worden.. Lang niet, maar wel met een spannende boodschap!! Want.. ik heb een motor gekocht!! Wat heet, Thijs en ik hebben allebei een motor gekocht! Voor de mensen die denken, 'hu had Ezra haar motor rijbewijs dan?' zal ik een kort antwoord geven: nee die heb ik niet!! Maar hey, twee filmpjes van 15minuutjes op YouTube bekijken en een kind kan de was doen. Nu denk je misschien dat ik een grapje maak, maar nee. Ik heb serieus twee filmpjes bekeken en mijn eerste praktijkles was in Hanoi.. tip: probeer daar niet voor het eerst op een motor te rijden. Sterker nog, al rij je jaren motor, al ben je op de motor de buik van je moeder uit gereden: ga niet daar motor rijden. Het is chaos en er zijn geen regels. Of tenminste, ik heb ze niet kunnen vinden. Op de kruising gaat iedereen als een vlechtwerk door elkaar heen en het weven gaat gepaard met een hele boel getoeter. De grootse is de sterkste; de rest wijkt wel uit. En dat deed ik dus braaf. Gewoon rustig blijven rijden en proberen de motor niet af te laten slaan ;). Wederom, lang leven de vrijheid en blijheid in Azië! Motor kopen en gaan! Ons plan: van Noord naar Zuid cruisen. Les 1 was dus in Hanoi en daar zijn we dan ook snel weggereden. Les 2 was in de regen over een B weggetje waar ze aan het werk waren aan de weg.. modder, gaten in de weg en veel tegenliggers op een te smalle rijstrook. Wederom: gewoon rustig blijven en proberen jezelf in leven te houden. Want ja, helaas was vandaag les 3.. langs de weg een levenloze man aantreffen. We moesten opeens erg remmen en langs een menigte rijden die naar de berm stonden te staren. Wij even afstappen en kijken wat er aan de hand was en zagen toen een dode man in de bosjes liggen. Hoe en wat weet ik verder niet, om heel eerlijk te zijn heb ik niet lang in de berm staan turen. De boodschap was voor mij duidelijk, doe voorzichtig. Uiterwaard bij het maken van de keuze of we Vietnam met de motor of OV zouden doen, hebben we op internet veel gelezen. De voor- en nadelen tegen elkaar afgewogen. We wisten dat het kamikazen op de weg zijn en dat er veel ongelukken gebeuren, maar wij rijden voorzichtig en mijden de drukke wegen. Wat maakt dat we door prachtige landschappen en geweldig mooie natuur rijden. Man man man wat zien we veel mooie dingen op een dag. Ja, we rijden veel en ja mijn kont doet pijn.. maar het is het meer dan waard. Je komt op plekken waar de toeristen niet komen (met als gevolg dat ze je aanstaren, nakijken en als het even meezit erg enthousiast nazwaaien). Soms moet je even wijken voor een hond, koe of waterbuffel.. maar hey, met een toetertje verdwijnen ze soms ook vanzelf wel.

Nu liggen we dus voor Pampus in bed, want een hele dag rijden en alert blijven vergt wel veel van je energie. We vertrekken het liefste zo vroeg mogelijk, want in de ochtend rijden is lekker rustig. En voor het donker willen we graag een slaapplek gevonden hebben. Vandaar dat ik nu dan ook ga afronden. Ter zijner tijd zal ik ook van Cambodja, Laos en Vietnam foto's plaatsen en meer vertellen over de rest van de reis, want daar valt genoeg leuks over te schrijven!!! Om een voorproefje te geven: van een prachtige vijf-uur-durende-boottocht in noord Laos, naar een paar dagen later met muts en sjaal bevriezen in de prachtige bergen van Sapa.. Van 'watertjes' drinken met de buschauffeurs in Laos naar nog een keer 'watertjes' drinken met politieagenten in Vietnam. Uiteraard daar met Karaoke erbij.. Mam, je kan trots zijn: Wannabe van de Spicegirls gedaan!

Nee, het gaat dus goed en volgens de lieve Sint ben ik erg zoet. Rond kerst weten we niet waar we zullen zijn, maar het eten is overal wel fijn! Ik wens jullie ter afsluiting mooie dagen toe, want ik ga slapen, ben superrr moe!!

Heel veel liefs!!!

PS: foto's volgen dus nog.. Wie weet alleen een voorproefje van de motor..

Het reisplan

"Dit, het plan te hebben om,
het ten uitvoer willen brengen,
het uitstellen vanwege,
het bijstellen omdat.
Je weet maar nooit.
Het overboord gooien
ergens halverwege,
want er staat geschreven:
' Wie veel leest,
heeft veel gereisd.'
Hier een foto van maken
in woorden.
De foto bekijken en dan
denken: 'Ja, kom,
laten wij gaan reizen.'"

Hmm, volgens mij ging er iets mis. Iets te vroeg heb ik de tekst met alleen het gedicht verstuurd, mijn excuses! Zo hoor je niets van d'r en dan krijg je opeens een dubbel mailtje haha. Want koekoek! Hallo, ik ben er nog! Of tenminste, ik ben 'er' niet meer, maar wel hier. Want als hier daar was, dan was 'er' geen ergens anders meer.. Snap je? Zoals je merkt zit ik momenteel lekker in de gedichten! Elke avond lezen we een gedicht uit het boekje 'Op reis' (de mooiste reisgedichten voor onderweg). Dit was het eerste gedicht -geschreven door Jan de Bas- en ik vond hem wel toepasselijk voor de opening van mijn eerste 'reisverhaal'. Ik ben namelijk niet meer aan het lezen, maar aan het reizen! Ik ben het vliegtuig ingerend (letterlijk, want blijkbaar was ik dus veel te laat..) en heb de vlucht naar de andere kant van de wereld gemaakt. De andere kant van de wereld, en dan? Dan begint het heerlijke proces van reisboekje lezen, omgevingen evalueren, openbaar vervoer uitzoeken, routes optimaliseren, slaapplekken zoeken en heel veel om je heen kijken! Om je heen kijken, ruiken, luisteren en proeven. En dan vooral dat proeven! Oh man, wat vind ik het eten hier genieten!! Ik zal niet snel de ambitie hebben om dik te worden, maar hier heb ik er de volle 100% acceptatie mee! Ja Mark: "A moment on the lips, forever on the hip'"! En mam, pap het spijt me, maar ik eet alles van de straat.. Juíst op straat eten vind ik zo leuk en lekker! Ze hebben in bijna elke stad/dorp wel een centrale markt en daar bereiden ze van alles op de meest primitieve manier klaar. Keukens rijden hier gewoon op straat: pannetjes inpakken, motor aantrappen en naar een nieuwe locatie. Het is dan ook moeilijk om niet de hele dag honger te hebben.. Overal waar ik kijk zie ik een lekkere wokpan, vers fruit of stokjes van de grill (Ja, die hebben hoogstwaarschijnlijk de meeste bacteriën, maar wederom: jammie wat smullen!). Ik mag dan waarschijnlijk ook van geluk spreken dat ik niet ziek ben geworden. Ik gok dat de weerstand zich in Groningen in de loop van de jaren goed opgebouwd heeft.. (eten uit de prullenbak en bedorven restjes opmaken). Wat het ook is, ik ben er blij mee! En word ik als nog een keer ziek, dan merk ik dat dan wel.

Naast het eten is er op straat en in de marktjes ook veel te zien aan kleding, sieraden en elektronica. Op het gebied van marketing en sales ben ik geen expert, maar hier volgens mij nog minder. Denk je een keer een leuk winkeltje te zien met (bijvoorbeeld) kraaltjes en knopen.. dan zijn de opvolgende twintig winkels PRECIES hetzelfde. Honder duizend dozen en rekken met honderd duizend kraaltjes en knoopjes; er is geen oppervlakte onbedekt. Hoe dan? Hoe kan het dat één van die winkels niet ten onder gaat? Of dat uberhaupt één van die winkels winst maakt? Je ziet in veel winkels wel vier man aan personeel (zo niet meer) en dan ben je zelf de enige in de winkel.. Ik snap dat nog niet zo goed. En dan zijn de spulletjes die ze verkopen ook nog eens spotgoedkoop. Wat me overigens brengt op een ander punt: ik heb een nieuwe broek gekocht! Ik had minimaal aan kleding mee, met de gedachten hier zo veel mogelijk te kopen. Nu heeft 'zo veel mogelijk' zich beperkt tot één lange broek, maar wel een waar ik heel blij mee ben! Het is super warm hier, maar ik loop het liefste zo bedekt mogelijk. Ik probeer hun cultuur en etiquette zo goed mogelijk na te leven; mijn lichaam bedekken is daar één van. Wat nu dus wel goed uitkomt, want ik verander langzaam in een tonnetje. Een bedekt tonnetje dus!

Verder bevalt de cultuur me wel. Ik word weinig tot niet nagekeken door mannen en de mensen glimlachen veel (wat ik met een brede glimlach beantwoord!). Ik begrijp ze meestal niet (de taal is tamelijk onbegrijpelijk), maar doe altijd mijn best. Met geluiden en gebaren kun je al een heel eind komen. Verder spreken in de grotere steden mensen wel Engels en sommigen ook echt goed Engels. Ik ben benieuwd hoe het zich verder gaat ontwikkelen als ik echt bij de mensen thuis ga wonen. Ik ben nu namelijk bezig met een organisatie die verschillende projecten met kinderen doet. En dan word ik ondergebracht bij de gezinnen thuis, vrijwilligers werk tegen kost en inwoning. Een Spaans stel had me hier op geattendeerd en later vandaag heb ik mijn 'Skype-interview'. Ik ben benieuwd dus! Ik vind het reizen namelijk leuk, maar het voelt nu nog een beetje als een lange vakantie.. Tuurlijk heb ik oncomfortabele busritten gehad of busritten waar ik in the middle of nowhere uit gegooid werd met de mededeling: "tuktuk tuktuk..". Tuktuk m'n reet, het is nog twee uur tot de bestemming en ik heb bij jouw busmaatschappij een kaartje gekocht.. Geef me dus gdv m'n geld terug of laat me terug in de bus. Nu ging de bus dus blijkbaar niet naar de plek waar ik heen wilde (en hadden ze me voorgelogen met het idee extra geld te vangen) en heb ik een soort van refund gekregen. Genoeg om in ieder geval met een volgende bus tot bestemming te komen. Dus dát en de borders zijn wel avontuurlijk.. Al is avontuurlijk niet het goede woord: corrupt en ongemanierd past net iets beter. Dat ik een toeristen visum moet betalen: snap ik. Dat dat dan misschien wat meer kost dan wat ik normaal per dag kwijt ben: Allah. Maar dat het geld rechtstreekt in de broekzak van die man met honder duizend medailles op zijn jasje gaat, vind ik verschrikkelijk. En dat hij dan ook nog eens per dag een andere prijs aan de toeristen vraagt, vind ik ronduit belachelijk. Ik zat met een man in het hokje die twee weken geleden nog een veel lager bedrag betaald had. Ik heb m'n best gedaan, eerst mijn charmes en redelijkheid in de strijd gegooid en daarna de boze blik erin gegooid, maar helaas tevergeefs. Betalen is dan het enige wat je kan doen en zo snel mogelijk die gensovergang verlaten. Ben benieuwd hoe de andere landen zullen gaan. Winst is wel: ik heb al twee héle mooie stempels!!! Mijn paspoort is veel waard :).

Dus, korte samenvatting van hoe en wat: Bangkok, Trat, Koh Mak (eiland), Koh Chang (eiland), Trat, Koh Kong, Sihanoukville, Koh Rong (eiland), Kampot, Phnom Penh en Battambang! Vliegtuig, bus, boot, bus en soms her en der een scootertje! Nog niet gefietst en of lange stukken gewandeld (wil ik nog wel gaan doen!). Ik vind het heerlijk om met de dag te kijken wat er kan en waar ik zin in heb. Ik vind het heerlijk om bij een busstation aan te komen en te mogen uitzoeken hoe en wat, betekenis geven aan de onbegrijpelijke tekens en de goedkoopste bus vinden (voel me soms een soort Matt Damon in The Bourne Identity). Verder vind ik het geweldig om te zien hoe anders (zowel positief als negatief) dingen er hier aan toe gaan en er zo veel mogelijk van 'te leren'. Letterlijk meenemen kan ik helaas nog niet veel, want mijn backpack (die ik overigens een naam gegeven heb: puist) wil ik zo licht mogelijk houden tot het einde van de reis. Maar als oplossing verstuur ik vanuit elk land steeds een brief! Probeer zoveel mogelijk stempels via de post ook te verzamelen. Dus bij deze: krijg je een brief van me, zou je dan de envelop willen bewaren?

Wow, ik zit alweer veel te lang in een omgeving met airconditioning! Tijd om het daglicht weer op te gaan zoeken! Ik weet niet wanneer ik weer wat zal schrijven, maar onthoud maar: geen bericht, goed bericht! Ik schrijf wel veel in mijn 'journal' die ik mee heb, dus als ik terug ben nodig een ieder die geïnteresseerd is uit voor een 'voorleesavondje'. De echt leuke en grappige dingen zitten hem namelijk in de kleine details van zo een reis; dat kan ik moeilijk verwoorden op zo een site. Wil ik ook niet :).

Lieve mensen!! Ik hoop dat met jullie alles goed gaat! Volgens mij kan ik beter tegen jullie zeggen, doe voorzichtig (Parijs..), want hier gaat alles wel z'n gangetje. Sterker nog: goed nieuws voor Myanmar dus! Geniet van de winter en alle gezelligheid die dat met zich mee brengt. Dikke zoenen, heel veel liefs!!

Ezra